• Dział Heritage firmy Stellantis uczestniczył w Salonie Zabytkowych Samochodów i Motocykli w Padwie, który działa już ponad 30 lat
• Na specjalnie urządzonym na tę okazję stoisku zaprezentowano aż sześć prestiżowych zabytkowych samochodów: Abartha 750 Record (1956), Abartha 1000 SP (1966), Alfę Romeo Alfetta (1974), Alfę Romeo S.Z. (1989), Lancię Aurelia B20 GT (1951) i Lancię Delta HF Integrale (1994)
• Do tych klasyków dołączył, mający swą międzynarodową premierę, aktualny Abarth Classiche 1000 SP, projekt z 2009 roku inspirowany samochodem sportowym z 1966 roku o tej samej nazwie. „Wskrzeszony” dzięki Heritage jest dostępny w sprzedaży w zaledwie pięciu egzemplarzach
• Salon Samochodowy w Padwie był również okazją do przypomnienia fundamentalnej misji działu Heritage Stellantis, której celem jest odzyskanie, ochrona i wykorzystanie dziedzictwa historycznego marek Alfa Romeo, Fiat, Lancia i Abarth. Cel ten został niedawno potwierdzony poprzez otwarcie dla zwiedzających Heritage Hub w Turynie, w którym znajduje się około 300 samochodów wchodzących w skład historycznej kolekcji będącej własnością Stellantis
• Więcej informacji w polskiej (i nie tylko) branży aftermarketowej i motoryzacyjnej znajdziesz na stronie głównej Motofaktora. Jeśli chcesz być na bieżąco z najważniejszymi wiadomościami z branży — zapisz się na nasz newsletter

115 000 metrów kwadratowych powierzchni, 1600 wystawców, 130 000 odwiedzających i ponad 5000 samochodów na sprzedaż: te liczby opisały odbywający się w dniach 20-23 października, Salon Zabytkowych Samochodów i Motocykli w Padwie.

Nie zabrakło tam działu Heritage firmy Stellantis, powołanego do życia w 2015 roku w celu ochrony historycznego dziedzictwa marek Alfa Romeo, Fiat, Lancia i Abarth oraz przekazania wartości ponad 120-letniej pasji do samochodów. Dział pokazał sześć zabytkowych samochodów z różnych epok i marek.

Obok tych nich, swoją międzynarodową premierę miał Abarth Classiche 1000 SP, którego stylowy model został zaprezentowany rok temu, również w Padwie. Zainspirowany Fiatem Abarth 1000 Sport Prototipo z 1966 roku, swoim legendarnym poprzednikiem, Abarth Classiche 1000 SP jest rarytasem, który będzie produkowany wyłącznie na zamówienie, w maksymalnej liczbie pięciu egzemplarzy. Jest to również pierwszy samochód w historii, który zaprezentował jedną z marek Classiche pod szyldem Heritage.

W Padwie zaprezentowano również odnowione certyfikaty autentyczności Alfa Romeo Classiche, stworzone w ścisłej współpracy z marką z logo z węża. To oficjalne potwierdzenie oryginalności zabytkowych samochodów należących do osób prywatnych jest teraz wydawane przez komisję certyfikacyjną złożoną z kadry kierowniczej marki, ekspertów Alfy Romeo i techników działu Heritage.

Dowodem na to była obecność na wystawie modelu Alfetta z certyfikatem zespołu, która zachowała wzorowy oryginalny stan: silnik jest fabryczny, z oryginalnego wyposażenia, samochód nigdy nie opuścił garażu pierwszego właściciela i zachował zarówno swój oryginalny kolor nadwozia, jak i antracytowego wnętrza. Obok tego zabytkowego samochodu stała sportowa Alfa Romeo S.Z. odrestaurowana przez wykwalifikowanych techników Heritage i obecnie wystawiana w Heritage HUB w Mirafiori.

Oba prezentowane modele Alfy Romeo zostały wybrane ze względu na ich ścisłą korelację techniczną: obchodząca w tym roku 50-lecie istnienia Alfetta ma charakterystyczną i wyszukaną architekturę opartą na rozwiązaniu „transaxle” (skrzynia biegów, mechanizm różnicowy i sprzęgło z tyłu) w połączeniu z tylną osią „De Dion”, co dało początek całej serii modeli, których zwieńczenie stanowi model S.Z. z 1989 roku.

Na podkreślenie zasługuje fakt, że Heritage Hub w Turynie, gdzie przechowywane są wszystkie samochody zaprezentowane w Padwie wraz z około 300 innymi samochodami z zabytkowej kolekcji należącej do Grupy Stellantis, otworzył niedawno swoje podwoje dla wycieczek z przewodnikiem. W pomieszczeniach dostępnych przez bramę 31 kompleksu przemysłowego Mirafiori – znajdującą się przy Via Plava 80 w Turynie – w środy, piątki i soboty, rano i po południu organizowane są trwające około dwóch godzin wycieczki z przewodnikiem. Bilety na wizyty można zakupić online TUTAJ.

Abarth Classiche 1000 SP (2022)

Abarth Classiche 1000 SP stanowi współczesną interpretację modelu Sport Prototype z 1966 roku, jednego z kamieni milowych w wyścigowej historii Abartha. Styl, osiągi i odnoszone w całej Europie zwycięstwa sprawiły, że ta ikona sportowego charakteru stała się jednym z najbardziej lubianych modeli z logo Scorpiona. To legendarny samochód, który przez lata inspirował projektantów Centro Stile Fiata i Abartha aż wreszcie ci, w 2009 roku zaprojektowali jego następcę. W 2021 roku, dokładnie 55 lat od premiery historycznego modelu, projekt został wznowiony i dopracowany przez Abarth Classiche, w efekcie czego powstał samochód, który zachowuje i jednocześnie unowocześnia charakter swojego poprzednika.

Abarth Classiche 1000 SP jest odbiciem linii i charakterystycznych elementów stylistycznych sportowego modelu o tej samej nazwie z lat 60. Sinusoidalna sylwetka nadwozia – z miękkimi powierzchniami błotników podkreślającymi wielkość kół – przejmuje schemat Spidera z silnikiem umieszczonym centralnie. Geometria tyłu Abarth Classiche 1000 SP podkreśla harmonię między światłami i układem wydechowym. Kolor nadwozia musiał być zdecydowanie czerwony, a charakterystyczne wloty powietrza pojawiają się na całym nadwoziu, od przedniej pokrywy silnika po szczeliny chłodzące na pokrywie tylnej. Również światła przednie podporządkowują się minimalistycznemu schematowi zabytkowego modelu 1000 SP, z punktowymi reflektorami na przedzie i jedną parą okrągłych świateł tylnych, które podkreślają szerokość pojazdu z tyłu. Samochód wyposażony jest w zrywny silnik o pojemności 1742 cm3, potrafiący zapewnić moc 240 KM przy 6000 obr./ min.

Abarth 1000 SP (1966)

Fiat Abarth 1000 SP, w którego nazwie „1000” oznacza pojemność skokową w centymetrach sześciennych, a „SP” inicjały Sport Prototipo – lekki i mocny samochód wyścigowy z zakrytymi kołami z dwumiejscowym nadwoziem typu spider – został stworzony w 1966 roku przez projektanta Mario Colucci. Wyposażony w stalowe, rurowe podwozie typu trellis i centralnie umieszczony silnik, 1000 SP został wprowadzony na tor wyścigowy przez oficjalny zespół Abarth Scuderia, a doskonałe wyniki uzyskiwane w prestiżowych zawodach były najlepszą reklamą promującą samochód wśród klientów prywatnych.

W modelu Sport Prototipo zamontowana jest kolejna wersja dwuwałowego silnika Abartha zbudowanego na bazie Fiata 600, a sam samochód zaprojektowany jest tak, aby sprawdzać się zarówno w krótkich wyścigach pod górę, jak i w długich, wymagających wyścigach wytrzymałościowych. Lekkie podwozie i karoseria z poliuretanu i włókna szklanego utrzymują całkowitą masę samochodu na poziomie 480 kg na sucho, co pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej przekraczającej 220 km/h. Proste, opływowe linie, zwłaszcza w przedniej części to efekt umieszczenia chłodnic po obu stronach silnika.

Pierwszy poważny sukces sportowy model odniósł podczas wyczerpującego wyścigu na 500 km na torze Nürburgring, 4 września 1966 roku: Abarth 1000 SP, prowadzony przez Müllera i Steinmetza, wygrał w klasie 1000, zajmując trzeci stopień podium w klasyfikacji generalnej.

Echa tego zwycięstwa rozbrzmiały ponownie zaledwie kilka dni później w Valle d’Aosta, podczas wyścigu na podjeździe w Dolinie Aosty. Wieść o dwóch zaskakujących sukcesach rozeszła się lotem błyskawicy i marka Abarth zaczęła wkrótce otrzymywać pierwsze zamówienia na ten model. Po wyprodukowaniu 50 samochodów, w marcu 1968 roku Abarthowi udało się uzyskać homologację w Grupie 4 Sport/Klasa 1000.

Abarth 1000 SP nadal odnosił sukcesy. Dzięki licznym dalszym udoskonaleniom i ulepszeniom pojazd przez ponad dekadę wygrywał wyścigi i zachwycał wielu prywatnych kierowców, mimo czasami długiego czasu oczekiwania na dostawę.

Abarth 750 record (1956)

Zaprezentowany po raz pierwszy podczas Salonu Samochodowego w Turynie w 1956 roku, model 750 Record wyróżniał się charakterystycznym nadwoziem wykonanym przez atelier Bertone i zaprojektowanym przez Franco Scaglione. Profil Abartha 750 Record został specjalnie zaprojektowany dla podkreślenia optymalnej aerodynamiki, ciasno owinięty wokół siedzenia kierowcy i zakończony dużą płetwą ogonową.

Umieszczony z tyłu silnik pochodził z Fiata 600, a jego pojemność zwiększono do 750 cm3. Z samochodów seryjnej produkcji zachowano zawieszenie i niektóre elementy mechaniczne. Skrzynia biegów miała tylko trzy biegi, przy czym trzeci bieg miał szczególnie wysokie przełożenie i został zaprojektowany z myślą o maksymalnej prędkości. Pomimo, że maksymalna moc wynosiła zaledwie 47 KM, dzięki niewielkim rozmiarom i nadwoziu zamontowanym na podwoziu z blachy stalowej ważącym niecałe 390 kg, Abarth 750 Record mógł rozwinąć maksymalną prędkość ponad 190 km/h. To właśnie za kierownicą tego modelu, marka Abarth ustanowiła w czerwcu 1956 roku aż sześć nowych rekordów klasy H na torze Monza: rekord jazdy przez całą dobę, rekord rekordy średnich szybkości na 5000 km i 10 000 km oraz 5000 mil oraz rekord pokonanego dystansu w ciągu 48 i 72 godzin , ze średnią prędkością, która nigdy nie schodziła poniżej 140 km/h.

Alfa Romeo Alfetta (1974)

W 1967 roku, Alfa Romeo rozpoczęła jeden z najważniejszych projektów dla losów marki z wężem rodu Viscontich w logo. W wyniku ciągłych poszukiwań ulepszeń i innowacji powstał pojazd koncepcyjny, z którego nieco później wyłonił się produkcyjny model Alfetta (seria 116), którego zadaniem było wzniesienie na wyższy poziom sportowych osiągów sedanów Alfy Romeo w stosunku do ich konkurentów. Alfetta miała uosabiać ewolucję techniczną i sukcesy osiągnięte w poprzednich dwudziestu latach, najpierw dzięki modelowi Giulietta, a następnie dzięki Alfie Giulia.

Alfetta – zaprezentowana publiczności w maju 1972 roku – odniosła natychmiastowy sukces. Głównym gościem imprezy był argentyński kierowca wyścigowy, Juan Manuel Fangio, Mistrz Świata F1 z 1951 roku za kierownicą modelu „159”, nieoficjalnie zwanego „Alfettą”. Alfetta w wersji sedan z 1972 roku przyjęła tę nazwę ze względu na zastosowanie nieszablonowego rozwiązania technicznego – tylnej osi typu De Dion, jednego z głównych elementów wyrafinowanej mechaniki samochodu, zastosowanego również w bolidzie z 1951 roku. Alfa Romeo Alfetta wyznaczała również standardy swoich czasów, jeśli chodzi o osiągi: wyposażona w silnik o pojemności 1,8 cm3 generowała moc 122 KM przy 5500 obr./min i mogła osiągnąć maksymalną prędkość 180 km/h.

Alfetta z 1972 roku była produkowana w zakładach w Arese do 1984 roku, łącznie wyprodukowano 476 000 egzemplarzy.

Alfa Romeo S.Z. (1989)

Alfa Romeo S.Z. (Sprint Zagato), wyprodukowana w zaledwie 1000 egzemplarzach w latach 1989-1991, to czystej krwi samochód sportowy o niepowtarzalnej, agresywnej sylwetce. Zaprojektowana w atelier projektowym Zagato, Alfa Romeo S.Z. była w dużej mierze wykonywana ręcznie w fabryce producenta nadwozi pod Mediolanem. Podwozie i podzespoły mechaniczne pochodziły z samochodu wyścigowego Alfa Romeo 75 z 3-litrowym silnik V6 dostarczającym moc 207 KM i osiągającym maksymalną prędkość 245 km/h.

Prezentowany w weekend model jest więcej niż wyjątkowy. Przez długi czas był używany jako pojazd testowy na własnym terenie testowym firmy w Balocco, aby porównać różne rozwiązania techniczne. Autentyczny model laboratoryjny, który różni się tak bardzo od późniejszych S.Z., iż można uznać za prototyp.

Samochód został całkowicie zdemontowany i poddany starannej renowacji w warsztacie Heritage Officine Classiche w Mirafiori: z karoserii ściągnięto lakier i poddano ją obróbce; wnętrze zostało całkowicie odnowione, zachowując tradycyjne podejście, a zbiornik paliwa oczyszczono i pokryto specjalną warstwą ochronną. Silnik został dokładnie sprawdzony, wymieniono olej, filtry i świece zapłonowe, a następnie odpowiednio wyregulowany. Oryginalne obręcze kół dokładnie wyczyszczono, dzięki czemu można było je zachować , a wszystkie cztery opony zostały wymienione.

Lancia Aurelia B20 GT (1951)

Produkowana w latach 1951 – 1958, niezapomniana Lancia Aurelia B20 odniosła natychmiastowy sukces komercyjny i zapisała się w historii włoskich i międzynarodowych wyścigów.

Zaprezentowana na Salonie Samochodowym w Turynie w 1951 roku Lancia Aurelia B20 GT ustanowiła zupełnie nowy format pojazdu: model Grand Touring z dwoma pełnymi siedzeniami z przodu i dwoma siedzeniami z tyłu. Jej znakomity silnik V6 o pojemności 2000 cm3 – pierwszy w historii motoryzacji, stworzony przez projektanta Francesco De Virgilio – dostarczał 75 KM przy 4500 obr./min i pozwalał na osiągnięcie maksymalnej prędkości 162 km/h. Dzięki tym osiągom Lancia Aurelia B20 GT sprzedawała się bardzo dobrze pomimo swojej wysokiej jak na tamte czasy ceny 2,6 miliona lirów.

Lancia Aurelia B20 GT świętowała swoją wyścigową premierę podczas wyścigu Mille Miglia w 1951 roku, do którego marka Lancia zgłosiła cztery praktycznie pojazdy seryjne. Samochód prowadzony przez zespół w składzie Bracco/Maglioli zajął bardzo obiecujące drugie miejsce, za Ferrari 4500 Villoresiego. Doskonałe drugie miejsce Bracco/Maglioli potwierdziły pozostałe fabryczne samochody Lancii na piątym, siódmym i siedemnastym miejscu. W czerwcu 1951 roku, podczas 24-godzinnego wyścigu w Le Mans Giovanni Bracco za kierownicą B20 wygrał klasę z pojemnością skokową do dwóch litrów i zajął dwunaste miejsce w klasyfikacji generalnej.

Również w 1951 roku, kierowcy jadący Lancią Aurelia B20 GT wygrali wyścig „6 godzin Pescary” i wyścig drogowy „Coppa d’oro delle Dolomiti”. Dwulitrowy B20 powtórzył swój sukces wyścigowy w Mille Miglia w następnym roku, zajmując trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej i plasując cztery samochody w pierwszej dziesiątce: wspaniały rozgłos, zwłaszcza biorąc pod uwagę, jak niewiele wydano na przygotowanie samochodów. Dzięki temu Aurelia zyskała sławę samochodu produkcji seryjnej, który był tak wydajny i bezpieczny, że z powodzeniem mógł ścigać się w wyścigach.

Do dzisiaj, Lancia Aurelia B20 jest uważana za klasycznego, ponadczasowego Grand Tourera, którego wyróżnia ponadczasowy urok. Pojazd wystawiony w Padwie pochodzi z pierwszej serii 500 sztuk wyprodukowanej w 1951 roku. Ta niezwykła Lancia Aurelia B20 GT jest dostępna w idealnej kombinacji kolorystycznej z czarnym nadwoziem i szarym wnętrzem z tkaniny.

Lancia Delta HF Integrale (1994)

Samochód prezentowany na wystawie nigdy nie opuścił bram zakładu, a jego przebieg wynosi zaledwie kilkadziesiąt kilometrów. Unikalny pojazd pochodzi z piątej i ostatniej serii Delta HF Integrale, znanej jako „Evo 2”. Uosabia najnowszą ewolucję Lancii Delta z napędem na cztery koła (która stała się legendą z sześcioma kolejnymi tytułami marki w Rajdowych Mistrzostwach Świata (1987-1992). Samochód posiadał wzmocnione zawieszenie i hamulce oraz czterocylindrowy silnik benzynowy z turbodoładowaniem rozwijający moc 215 KM. Dzięki temu Lancia Delta HF Integrale może osiągnąć prędkość maksymalną 220 km/h.

Warto wspomnieć, że obok niej prezentowane były zderzaki i panele nadwozia wyprodukowane specjalnie dla Delty Integrale, wykonane przez dział Heritage i Mopar, które są dostępne do nabycia przez kolekcjonerów.

Źródło: Stellantis