W kwietniu 2013 roku sprawca wjechał w tył mojej firmowej Skody. Uszkodzeniu uległ tylny zderzak, podłoga w bagażniku i tylna klapa pojazdu. Ubezpieczyciel wycenił naprawę na 3377 zł, podczas gdy faktyczne koszty likwidacji szkody wyniosły 6303 zł + VAT. Pierwotna wycena nie pokryłaby nawet zakupu części niezbędnych do naprawy mojego auta.

Chcielibyśmy by każda naprawa musiała być dokumentowana rachunkiem lub fakturą. Jednocześnie zależy nam by zarówno fakt naprawy pojazdu, jak i zakup niezbędnych do naprawy części był potwierdzony dokumentem sprzedaży.

Jeśli dopuścimy możliwość otrzymania gotówki przy zarysowaniu powłoki lakierniczej, za chwilę pojawią się inni, którzy stwierdzą, że pęknięta lampa również nie stanowi zagrożenia. Lista wyjątków zacznie się rozszerzać. Ja jestem zwolennikiem prostych i jednoznacznych przepisów. Jeśli więc chcemy by za naprawę zapłacił ubezpieczyciel, musimy dostarczyć odpowiednie dokumenty potwierdzające naprawę. Jeśli jednak nie chcemy naprawiać uszkodzenia, to tego nie robimy, ale nie bierzemy też pieniędzy od ubezpieczyciela.

Każdy poszkodowany ma prawo wybrać, czy naprawa szkody odbędzie się poprzez przywrócenie do stanu poprzedniego, czy też poprzez wypłatę odpowiedniej kwoty pieniędzy. Prawo takie daje poszkodowanemu Kodeks Cywilny i nie może ono być w żaden sposób ograniczane.

Znam bardzo dobrze stanowisko ubezpieczycieli, że odszkodowanie jest rekompensatą za straty związane z kolizją. Niemniej samochód jest dość specyficznym przypadkiem i uważam, że tu nie można ograniczyć się do takiego rozwiązania. Naprawa pojazdu wykonana w sposób nieprofesjonalny może bowiem wpływać na bezpieczeństwo samego kierowcy, a także innych użytkowników drogi.

Moim zdaniem taka zmiana nie wyeliminuje szarej strefy. Jeśli kierowca spowoduje kolizję, a nie ma polisy AC, to nie należy mu się odszkodowanie i musi naprawić samochód na własny koszt. Nadal będzie mógł to zrobić w szarej strefie.

Niestety nadal używamy tych części ze złomowanych pojazdów (określonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury), których ponowne zastosowanie uznawane jest jako zagrażające bezpieczeństwu lub negatywnie wpływające na środowisko. Stosowanie takich podzespołów nie jest legalne. Obowiązek udokumentowania zakupu części na potrzeby naprawy powypadkowej dodatkowo ograniczyłby obrót częściami używanymi nieznanego pochodzenia, także tych pochodzących z kradzionych samochodów.

Forma wypłaty w żaden sposób nie wpływa na przestępczość i nie tu jest źródło nadużyć.

Problem kradzieży samochodów jest już marginalny. Z kolei kwestia prawidłowości obrotu częściami samochodowymi - to raczej zadanie inspekcji handlowej, której przedstawicieli wspieramy podczas kontroli chociażby giełd samochodowych. Oczywiście nie tylko te miejsca znajdują się w zainteresowaniu Policji. Coraz częściej podzespoły pochodzące z kradzieży są oferowane przez Internet.

W przypadku rozliczenia gotówkowego, warsztat może niektóre części naprawić lub kupić na rynku wtórnym. Dochodzi też sytuacja samochodów nietypowych. Są samochody, do których nie ma możliwości kupna elementów na fakturę. Dlatego wejście w życie tej propozycji może być niekorzystne dla kierowców ze względu na brak dostępu do niektórych części.

Ani kosztorys, ani naprawa w warsztacie, nie jest preferowana przez ubezpieczyciela, bo to poszkodowany, a nie ubezpieczyciel, wybiera sposób rozliczenia szkody częściowej.

Wprowadzenie wymogu dokumentowana wydatków przy rozliczeniu kosztorysowym może spowodować, że likwidacja szkód stanie się dużo droższa, a wtedy ubezpieczyciele podniosą wysokość składek za polisy ubezpieczeniowe wszystkim kierowcom.