Skala trudności była podobna, jednak w tym roku zwłaszcza w teście rozwiązywanym przez stu uczestników było dużo pytań dotyczących konkretnych usterek w określonych samochodach. Bez wątpienia dało to fory osobom na co dzień pracującym w warsztatach.

Dobrze oceniam też to, że w półfinale wszyscy odpowiadaliśmy na te same pytania, więc szanse były równe. Z perspektywy czasu stosunkowo proste było też zadanie finałowe o czym świadczy to, że obaj uruchomiliśmy samochody. Jak pamiętamy w pierwszej edycji nie udało się to żadnemu z finalistów. Myślę, że nie tak prosto jest nie tylko usunąć spreparowane usterki, ale wymyślić jak „zepsuć” samochód!

Tak się złożyło, że niechcący wprowadziłem do finałowej rozgrywki element dramaturgii. Na początku „nie szło” mi głównie z tego powodu, że do wykonania naprawy udostępnione zostały testery, na których na co dzień nie pracuję. Mój konkurent pierwszy uruchomił samochód i w pewnym momencie już się praktycznie poddałem.

Jednak, gdy prowadzący konkurs stwierdził, że mimo odpalenia samochodu pozostał jeszcze jakiś problem, to wróciłem do walki i udało mi się szybko zlokalizować usterki.

Pewną ciekawostką jest to, że uszkodzony przekaźnik, który uniemożliwiał rozruch miałem w ręku na samym początku, jednak sprawdziłem tylko oporność jego cewki, a nie to czy zamyka obwód. U siebie w warsztacie mając swoje narzędzia być może szybciej namierzyłbym taką usterkę. Chyba każdy mechanik miał w swojej karierze sytuację, gdy nieraz przez długi czas poszukiwał prostej usterki, a po jej znalezieniu stwierdził: „jakie to było banalne”.

W przypadku usuwania tego typu usterek zdecydowanie można powiedzieć „spiesz się powoli”. Natomiast znając przebieg tegorocznego konkursu można jeszcze dodać – „walcz do końca”!

Wielu klientów wymaga szybkiego wykonania usług, na przysłowiowe „wczoraj”. Często nie zdają sobie jednak sprawy, że pośpiech nie jest dobrym doradcą w warsztacie samochodowym. Zapewne wielu z nas słyszało, że mechanik nie dokręcił komuś koła czy innego elementu. W większości przypadków było to wynikiem właśnie pośpiechu, a nie jego zaniedbania.

Duża liczba klientów zgłaszająca się do mojego warsztatu powoduje, że trzeba prowadzić planowanie napraw nieraz nawet z dwutygodniowym wyprzedzeniem. Terminy na dzisiaj, a tym bardziej na wczoraj zazwyczaj już są zajęte (śmiech).

Ponad 20 lat mojej pracy w warsztacie to zdecydowanie okres wielkich przemian. Na początku przeważały Fiaty 126p, 125p, Polonezy i Żuki, czasem trafił się jakiś Volkswagen Golf. Jedynym elementem elektronicznym znajdującym się w nich było radio. Około połowy lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku nastąpił lawinowy rozwój układów mechatronicznych w samochodach. Pojawiły się elektroniczne układy zapłonowe, wtryskowe, ABS i wiele innych. Aby móc skutecznie naprawiać te samochody trzeba mieć odpowiednią wiedzę i wyposażenie (testery usterek, różnego rodzaju mierniki, oscyloskop).

Duże zmiany zaszły też w strukturze napraw. Dawniej więcej było poważniejszych robót typu remonty silników czy skrzyń biegów. Obecnie takich napraw nie wykonuje się często głównie ze względów ekonomicznych. Pojawiły się też zupełnie nowe obszary usług jak np. naprawy klimatyzacji.

Dawniej wśród personelu serwisów samochodowych był wyraźny podział na mechaników i elektryków samochodowych. Jednak stopniowa elektronizacja podzespołów samochodu spowodowała, że do ich diagnozowania i napraw konieczne stało się połączenie wiedzy mechanicznej z elektryczną, elektroniczną, a nieraz nawet termodynamiczną. Stąd nawet w szkołach pojawił się zawód mechatronik. Nawet przy wykonywaniu napraw typowo mechanicznych wiedza mechatroniczna często się przydaje. Wymieniając jakiś element zawieszenia np. w Volkswagenie Passacie możemy bowiem niechcący przesunąć czujnik ABS. Klient będzie miał więc naprawione zawieszenie i niedziałający układ ABS więc na pewno nie odjedzie zadowolony. Mając odpowiednią wiedzę szybko zorientujemy się w czym leży problem. Myślę jednak, że zwyczajowe określenie „mechanik samochodowy” będzie funkcjonowało w społeczeństwie jeszcze przez wiele lat.

Duże zaawansowanie techniczne współczesnych samochodów powoduje, że do ich napraw potrzebna jest coraz większa wiedza. Dawniej zazwyczaj wystarczało odpowiednie doświadczenie. Dzisiaj często występuje sytuacja, gdy nie posiadając wiedzy nie tylko nie naprawimy samochodu, ale jeszcze bardziej go uszkodzimy. Aby nie pozostać „w tyle” trzeba się więc ciągle doszkalać. Wiedzę można poszerzać czytając prasę fachową czy też uczestnicząc w szkoleniach. Ogromną kopalnią wiedzy jest też internet, jednak tutaj trzeba umieć wyłowić to co jest rzetelną informacją od zupełnych bzdur.

W dużym stopniu pokrywa się z problemami, z jakimi na co dzień spotykam się w warsztacie. Można tutaj wskazać takie obszary jak naprawa nowoczesnych układów zasilania czy układów hamulcowych.

W tym roku część pytań dotyczyła też zupełnych nowości jakimi są samochody elektryczne. Takie  samochody jeszcze nie trafiają do mojego warsztatu –  w chwili obecnej nie mam nawet odpowiedniego przeszkolenia w tym zakresie. Zamieszczenie pytań z tej dziedziny jest zapewne wskazaniem problemów z jakimi warsztaty będą spotykały się w niedalekiej przyszłości.

W swoim warsztacie nie przyjmuję praktykantów, ponieważ nie mam przygotowania pedagogicznego.

Zdarzają się osoby, które przychodzą z zapytaniem o możliwość odbycia praktyki. Smutne jest to, że niejednokrotnie chodzi im tylko o przybicie pieczątki pod świadectwem odbycia praktyki.

Jeśli uczeń ma pasję do tego zawodu i od młodych lat próbuje coś robić (nawet wykonując proste naprawy roweru czy skutera), a ponadto jest gotowy na ciągle zdobywanie wiedzy to jest szansa, że będzie dobrym mechanikiem… ups mechatronikiem.

Myślę, że formuła konkursu Supermechanik wymagająca dużej wiedzy teoretycznej oraz praktycznej, daje więc małe szanse osobom stawiającym pierwsze kroki w tym zawodzie. Próbując odpowiedzieć na pytania z któregoś z etapów rywalizacji można się zapewne zorientować w jakich obszarach nasza wiedza wymaga poszerzenia. W branży motoryzacyjnej organizuje się jednak wiele innych konkursów, także takich adresowanych do uczniów. Startowanie w innych prostszych formach rywalizacji daje zapewne obycie pomagające skuteczniej rywalizować w tych poważniejszych.

Na co dzień dużo czasu spędzam w warsztacie, jednak praca nie powinna pochłaniać człowieka bez reszty, trzeba sobie zostawić miejsce na jakieś pasje. Jak wiele osób interesuję się sportem i co pewnie nie będzie zaskoczeniem są to sporty motorowe. Taka ulubiona dziedzina to rajdy WRC. Poza oglądaniem rajdów w telewizji staram się przynajmniej raz w roku obejrzeć jakiś rajd na żywo. Poza aspektem czysto sportowym taki wyjazd ma też walory turystyczno-krajoznawcze. Aby zobaczyć rajdówki w ciekawym miejscu trzeba się nieraz nieźle najeździć i nachodzić.

Przyjemną formą spędzania wolnego czasu jest dla mnie też jazda na rowerze – zwłaszcza w jednym z ostatnich dzikich rejonów Polski jakim jest Beskid Niski. Z bardziej „ambitnych” rozrywek lubię obejrzeć dobry film.

Jeśli czwarta edycja zostanie zorganizowana i regulamin będzie dopuszczał zwycięzców z poprzednich lat, to najprawdopodobniej wystartuję. Dla zwycięzcy poprzedniej edycji jest to jednak duże wyzwanie, ponieważ gdy przykładowo nie zakwalifikuje się do dziesiątki, to pojawią się komentarze, że poprzednia wygrana była przypadkowa. Trzeba mieć świadomość, że szeroki zakres wiedzy obejmujący ten konkurs powoduje, że praktycznie nie ma osoby będącej w stanie poprawnie odpowiedzieć na wszystkie pytania.

Myślę, że wielu uczestników konkursu Supermechanik ma wiedzę pozwalającą go wygrać. Potrzeba do tego jednak też trochę szczęścia. To szczęście może polegać na tym, że już wykonywaliśmy naprawę związaną z jakimś pytaniem. Dla mnie takim szczęściem mogło być to, że niedawno spotkałem się z dość nietypową usterką, o którą pytano podczas testu rozwiązywanego na tabletach.

Gdybym takiej naprawy nie wykonywał, to prawdopodobnie źle odpowiedziałbym na to pytanie i być może nie zakwalifikowałbym się do półfinału. Wtedy z wygranej cieszyłby się ktoś inny.

Źródło: ELIT